"سور"واژه ایست  که بلوچ های زابل و زاهدان به همین شکل تلفظش می کنند و در نقاط دیگر به شکل سهر تلفظ می شود.عادل اشکبوس به خوبی این وازه را موشکافی کرده اند:


«سهراب،سور،سُرخ ، سهرورد ، چهارشنبه سوری ، سور دادن ، سرخ کردن و... همه ی این کلمات  از ریشه (سُخـر) به معنی رنگ قرمز  می باشند .

تلفظ (سُخر) دشوار است و تبدیل به سرخ ،سور  و  سُهر  شده است .  سهراب یعنی سرخ روی . تهمینه مادر سهراب و همسر رستم زال او را چنین نامید زیرا سرخ روی بود . سهرورد یعنی جایی که گل سرخ دارد.

رنگ سرخ رنگ شادی و جشن است و سور دادن از این روی اینگونه نامیده شده است.»

پس نتیجه می گیریم که این واژه در زبان بلوچی به شکل کهن تر خود باقی مانده و در فارسی به سرخ متحول شده است.گرچه سیر تکاملی این واژه در بین بلوچ های زابل و زاهدان یک مرحله فراتر رفته است.مشخص است که این واژه از خاش تا چابهار با تلفظ"سهر" اصالت و کهنگی بیشتری نسبت به"سور" دارد.